Τις τελευταίες ημέρες βιώνουμε την κατάρρευση της μεγαλύτερης κοινωνικής μπλόφας στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Την αποδόμηση της σαθρής και παράταιρης πεποίθησης, που είχε εμποτιστεί ιδεολογικά στο πετσί μας για δεκαετίες. Πως η φωνή της Ελληνικής Νεολαίας χαρακτηρίζεται αμφίβολη, εκφράζοντας συνήθως ένα αβέβαιο και αδιάφορο εθνικό αύριο για τούτη εδώ την χώρα. Κατακρεμνίζεται ο στερεοτυπικός (και άκρως επικίνδυνος) παραπλανητικός τοτεμισμός, πως στηριζόμενοι στις επόμενες γενιές δεν μπορεί να επέλθει η αναμενόμενη βελτιωτική κοινωνική αλλαγή και η ακμάζουσα εξελικτική πορεία για την Ελλάδα.
Εντός αυτού του ανυπόστατου ιδεολογικού ψέγους, βρέθηκαν πολλοί κακοπροαίρετοι καθοδηγητές, οι οποίοι βασίστηκαν στην προπαγάνδα αλλά και στην εσκεμμένη συλλογική παθητικότητα. Πόνταραν δογματικά, εισέπραξαν προσωπικά οφέλη και εξακολουθούν να κερδίζουν πλασάροντας τα ασήμαντα χαρτιά τους για σπουδαία, στο παιχνίδι του εθνικού κέρδους για ένα «καλύτερο αύριο των παιδιών μας, υπό ασφαλή κηδεμονία».
Τα παιδιά μας τις τελευταίες ημέρες μεγάλωσαν. Δεν στέκονται πια γύρω από το κοινωνικό τραπέζι με την γαλανόλευκη στρωμένη τσόχα και απλά παρακολουθούν την εξέλιξη του παιχνιδιού, αλλά τραβάνε πλέον την καρέκλα και κάθονται, όταν οι έμπειροι παίχτες αποχωρούν, δυστυχώς, κερδισμένοι μόνο σε ατομικό επίπεδο, όντας άξιοι μειοδότες γυρολόγοι, στις πιάτσες του κοινού και ενιαίου συμφέροντος.
Τα παιδιά μας τις τελευταίες ημέρες ενηλικιώθηκαν. Συνειδητοποιούν επιτέλους πως η γενιά τους οφείλει “να τα παίξει όλα για όλα”. Να κερδίσουν οικοδομώντας εκ νέου την εξέλιξη του δικού τους μέλλοντος, ή απλά να χάσουν τα πάντα. Όσα δεν κρίνονται απολεσθέντα (εντελώς) ακόμη. Δημοκρατία, κοινωνική και ατομική ελευθερία, πολιτισμός, παιδεία, εργασία, περίθαλψη, συνταξιοδότηση. Προσμονή στο όνειρο και την ευκαιρία. Μέρισμα στην ελπίδα. Και το σημαντικότερο όλων. Αναφαίρετο δικαίωμα για ζωή. Τι και αν έχουν να διαχειριστούν λίγες μάρκες στο τραπέζι; Είναι στο χέρι τους αν θα τραβήξουν το πιο δυνατό χαρτί, ή θα παίξουν «τα ρέστα» τους στο πιο αδύναμο φύλλο προκειμένου να κερδίσουν.
Ο ρόλος της γενιάς αυτής δεν είναι μόνο να επικρίνει ή να καταδικάσει τις προγενέστερες για παρελθόντα λάθη και με τα χέρια σταυρωμένα να πορευτεί το δρόμο της απάθειας, μετουσιώνοντας την αγανάκτηση σε αφανή ωχαδελφισμό και ανεπαίσθητη ανυπαρξία. Να γυρίσει την πλάτη και να εξαργυρώσει την έκδηλη οργή σε αμέτοχη παρατήρηση και αποστασιοποίηση. Να ξεθυμάνει και να επαναπαυτεί. Ακολουθώντας την ανάλογη αντιμετώπιση των γεγονότων, τα οποία χτυπούν δυνατά (και δυστυχώς οδυνηρά) την πόρτα της επικαιρότητας, γίνεται και η ίδια μια γενιά συνένοχη στον τωρινό κατακρεουργισμό της προόδου.
Οι νέοι αυτού του τόπου πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Να εκπληρώσουν τον σκοπό τους. Να αντιπροσωπεύσουν το ρόλο του δήμιου που θα φέρει την χαριστική βολή στο παραβατικό και εκφυλισμένο τωρινό κατεστημένο που μαστίζει την κοινωνία της Ελλάδας.
Για την κανονικότητα που κόλλησε στο αύριο και βυθίζεται στο χθες. Για την ασύδοτη κοινωνική Βαβυλώνα του σήμερα. Για την αβέβαιη και ατέρμονη οικονομία του «εις το διηνεκές».
Για την ξεδιάντροπη ›τράκα» που κάνουν οι γονείς τους στο πολιτικό σύστημα προκειμένου να βιοποριστούν.
Μια τζούρα διαβίωσης από το δικό τους, δανεικό, πακέτο με τσιγάρα.
Για τις ζωές τους που βρέθηκαν στις ράγες και εκτροχιάστηκαν.
Για όλα αυτά που τους σκοτώνουν καθημερινά, απροκάλυπτα ή μεθοδευμένα. Αλλά και γι’ αυτά που αποσιωπούνται ή συγκαλύπτονται.
Είναι θέμα επιβίωσης αν η γενιά αυτή θα επιλέξει να επωμιστεί το χρέος που της αναλογεί. Ιδίως ηθικά. Τι σημασία έχει αν δεν προκάλεσε τα προκαθορισμένα δεινά και απλά τα διαδέχεται; Το αληθινό ερώτημα είναι αν θα προσπαθήσει να τα ξοφλήσει. Και αυτό δεν το χρωστάει σε κανέναν άλλο παρά μονάχα στον εαυτό της.
Η τράπουλα είναι μπροστά και της ζητάει να τραβήξει φύλλο. Θα διαλέξει κάτι μεγάλο και αθροιστικά θα καεί στην σούμα της εθνικής της αναδιαμόρφωσης; Το γεγονός ότι τόλμησε, την βγάζει μια νικήτρια γενιά.
– «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»;
Θα ρωτήσει ένας σχεδόν σαραντάρης τους σημερινούς εικοσάρηδες συν, πλην και κάτι.
– «Είδα τη μάνα σου με μαύρο τούλι…πόσο αξίζουν οι ζωές μας αδερφούλη;»
Θα του απαντήσουν.
Η φλόγα στην καρδιά τους μπορεί να γίνει πυρκαγιά. Ο καταλύτης είναι στα χέρια τους. Ευχή και ελπίδα, να κάψουν όμορφα, όσα με άσχημα γεγονότα τους φορτώσαμε εμείς οι προηγούμενοι.
Θοδωρής Βλαχογιάννης
………………………………………
Ο Θοδωρής Βλαχογιάννης κατάγεται από τη Δωρίδα και ζει μόνιμα στο Μοναστηράκι Δωρίδας.