Τα τελευταία 15 χρόνια είναι χρόνια πολλαπλών προκλήσεων και κρίσεων για την Ελλάδα, την κοινωνία, την οικονομία, το πολιτικό σύστημα, τις αντιλήψεις.
Τρία μνημόνια, κλείσιμο τραπεζών, γεωστρατηγικά ζητήματα, από την κρίση της βόρειας Αφρικής και τις συνεχείς απαιτήσεις της Τουρκίας, στον πόλεμο στην Ουκρανία. Μεταναστευτική και προσφυγική κρίση σε Ευρώπη και Ελλάδα. Καρτελοποίηση στην ελληνική αγορά και μη πρόσβαση των μικρομεσαίων σε φθηνό δανεισμό. Τώρα, προβλήματα και στον τομέα της ενέργειας για τους καταναλωτές και την παραγωγική διαδικασία και επερχόμενη επισιτιστική κρίση, πανδημίες.
Όλα τα παραπάνω, αμυδρά περιγράφουν πυκνές εξελίξεις, την ίδια στιγμή που οι εξελίξεις στην έρευνα, τις τεχνολογίες, τις επιστήμες, στην ιατρική, τρέχουν ταχύτατα.
Πόσες μάχες έχουμε να δώσουμε;
Ώστε οι κοινωνίες να ωφεληθούν από την πρόοδο; Για να αντιμετωπίσουμε την υπερσυγκέντρωση πλούτου, εξουσιών, γνώσης και δύναμης σε χέρια λίγων;
Πώς η Ελλάδα, σε συνεχή πεδία προκλήσεων κατάφερε ή δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στην εποχή των τεχνολογιών, της αλλαγής του παραγωγικού της προτύπου και της ανάσχεσης της έντασης των ανισοτήτων;
Συχνά, ξεκινάμε και μιλάμε για τις αναγκαίες αλλαγές στην παραγωγική διαδικασία, την ανάγκη για εξωστρέφεια. Μόνο που θα έπρεπε, ειδικά αυτές τις εποχές και με όλα όσα έγιναν και το 2009 και μετά για την ποιότητα της Δημοκρατίας που έχουμε. Η Δημοκρατική λειτουργία, η προστασία των θεσμών και εξουσιών καθορίζει και θα καθορίσει την τύχη της χώρας αυτής.
Το πολιτικό σύστημα απαλλαγμένο από εξαρτήσεις και υπόγειες διαδρομές χρηματοδοτήσεων, μπορεί να δει και να στηρίξει τις αλλαγές στο παραγωγικό σύστημα. Η ανεξαρτησία των θεσμών και εξουσιών μπορεί να θέσουν κανόνες στην αγορά, να δώσουν σήμα στις διεθνείς αγορές ότι η χώρα δεν είναι έρμαιο διαπλοκής. Η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και οι θεσμοί μπορούν να προστατέψουν τα κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα.
Γι’ αυτό, για τις παρεμβάσεις που ζήσαμε το 2012, για τη σημερινή υποχώρηση σε διεθνείς δείκτες και κατατάξεις, η προστασία της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, του πολιτικού συστήματος, είναι πάντα το πρώτο βήμα για το ΠΑΣΟΚ. Η πρώτη μεγάλη μάχη που θα δώσουμε.
Οι μάχες για την άρση των κοινωνικών ανισοτήτων, των αποκλεισμών, οφείλει να είναι συνεχής, καθολική, καθημερινή.
Οι μάχες για τη βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας δεν μπορούν να παραγνωρίζουν την αντίθεση ανάπτυξη των ΑΠΕ με εισαγόμενη τεχνολογία ή την οικονομία και ποιότητα των πόρων, έναντι και της κλιματικής κρίσης, στον πρωτογενή τομέα.
Οι μάχες μας για υγιή ανταγωνιστικότητα δεν μπορούν να κρύβουν, να σιωπούν για τις τακτικές του τραπεζικού συστήματος στη χώρα.
Τα δημόσια οικονομικά της χώρας και οι συμπεριφορές στελεχών της ΝΔ θυμίζουν παραμονές του 2009. Τώρα, προσθέτουμε και τη φίμωση του Τύπου. Την αδιαφάνεια στη διαχείριση. Τη μοιρασιά των πόρων του Ταμείου Ανασυγκρότησης.
Προσπάθεια ανάταξης της ελληνικής πραγματικότητας με σχέδιο δίκαιης ανάπτυξής δεν έγινε, ούτε από ΣΥΡΙΖΑ, πόσο μάλλον τώρα από ΝΔ. Δεν έγιναν από αυτούς βήματα Διαφάνειας, αντίστασης στην υπερσυγκέντρωση σε λίγους της αγοράς, της ενέργειας. Δεν έγιναν βήματα, το αντίθετο για την ελευθεροτυπία και τώρα η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη για την ελευθερία του τύπου.
Όλες αυτές οι καταστάσεις απαιτούν από εμάς να δώσουμε μεγάλες μάχες, μάχες στις οποίες έρχεται να προστεθεί ακόμα μια. Αυτή της συνωμοσιολογίας, της άρνησης έναντι των επιστημών, της βαθιάς συντηρητικοποίησης της κοινωνίας. Και της αποχής από την άλλη πλευρά.
Στα πολλά παραπάνω μπορούν να δοθούν τεχνοκρατικές και πολιτικές απαντήσεις, η μάχη όμως με τη συντήρηση, την άρνηση στις εξελίξεις θα είναι βαθιά, αργή, δύσκολη. Δεν ξέρω αν μπορούν να γίνουν βήματα.
Γι’ όλα αυτά δεν συζητήσαμε πριν το συνέδριο. Ούτε ουσιαστικά εντός του συνεδρίου.
Δεν είναι κείμενα πολιτικού διαλόγου τρισέλιδα με σχέδιο ομιλιών σε διαδικασίες. Δεν είναι δίκαιο αυτό το συνέδριο να το συνδέσουμε μόνο με σταυροδοσία για κεντρική επιτροπή και γραμμές ή με ζητήματα μόνο καταστατικών αλλαγών.
Δεν ήταν δίκαιο και δεν είναι δημοκρατικά ορθό για τις εσωτερικές μας διαδικασίες η απουσία προσυνεδριακού πολιτικού διαλόγου.
Επί των καταστατικών αλλαγών:
– Ναι, ορθά υπάρχει πρόβλεψη για επιτροπή υποψηφιοτήτων. Μόνο που η Επιτροπή θα χρειαστεί και κανόνες επιλογής. Χάρτα δεσμεύσεων για όλους, όπως για παράδειγμα όποιοι πήγαν σε τριτοβάθμια όργανα ή σε συνεργασία με δεξιά θα μπορούν να είναι υποψήφιοι; Για μένα όχι. Ας μην βλέπουμε λοιπόν μόνο τα πτυχία και τα διδακτορικά, αλλά και την πολιτική διαδρομή και συμπεριφορά.
– Για το θέμα της κατάργησης του ασυμβίβαστου του γραμματέα της κεντρικής επιτροπής, θεωρώ ότι είναι λάθος. Ο γραμματέας πρέπει να ασχοληθεί μόνο με το κόμμα και όχι να είναι ταυτόχρονα υποψήφιος βουλευτής ή κάτι άλλο.
Για τις αλλαγές στο καταστατικό το ίδιο. Πού, σε ποιο σώμα συνέδρων συζητήθηκαν οι αλλαγές που νωρίτερα προτάθηκαν από τον Οδυσσέα;
Πού ήταν η οργανωτική επιτροπή συνεδρίου; Από πότε έγινε μονοπρόσωπο όργανο;
Είναι αυτά δημοκρατικά ορθές επιλογές για τις εσωτερικές μας διαδικασίες; Είναι δίκαιο; Σαφώς όχι.
Για τη μάχη των εκλογών και της Παράταξης. Δεν θέλουμε απλά «καλά» ποσοστά.
Σαφώς, καμία συνεργασία με δεξιά.
Γιατί το πολιτικό μας πρόβλημα δεν είναι αυτοί που έφυγαν, είναι η ιστορία του 2012 και με τους δικούς μας ως υπουργούς Σαμαρά. Αυτή η εικόνα κάνει ακόμη ζημιά.
Πρέπει όμως και να κερδίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ και αυτός είναι ο αγώνας για το ποιος θα μπορέσει να εκπροσωπήσει όχι απλά ένα αντιδεξιό κλίμα, αλλά να γίνει ο κορμός της Προοδευτικής Δημοκρατικής Παράταξης.
Ας συζητήσουμε λοιπόν για όλα αυτά.
Αφροδίτη Παπαθανάση